Blog Rik Jacobs ‘Sprookje’

Er was eens… We zijn er allemaal groot mee geworden. De volksverhalen, verteld door Andersen en Grimm, die door hun gruwelijkheid zorgden dat we met onze oogjes stijf dichtgeknepen onder de dekens kropen. Tere kinderzieltjes werden gehard met heksen, vergif en wolven. Je vinger prikken aan een spinnenwiel en terstond dood neervallen. Samen met je broertje of zusje in een kooi gestopt om te worden vetgemest door een schele toverkol. Verbannen worden of huishoudelijk uitgebuit! En als je dit dan tijdens het jaarlijkse gezinsuitje naar de Efteling nog eens realistisch verbeeld zag, was het hek helemaal van de dam. Wijze kinderen lieten het met deze kennis wel uit hun hoofd om in hun eentje door een bos te lopen, zomaar ergens aan te kloppen, brutaal te zijn of te jokken. Nee, goed dat deze vertellingen in de ban zijn gedaan. De titels alleen al…

Neem Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Met letterlijk elk woord in deze zin is iets grondig mis. Maar het inhoudelijke verhaal martelt mijn notarisbrein helemaal.
Want waarom had de koning geen testament? Hij had al een keer een vrouw verloren en wist dus hoe vergankelijk het leven was. Hoezo dacht zijn tweede vrouw dat ze meer rechten had dan zijn directe nazaat? En over koningin nummer twee gesproken: waarom liet ze de jager geen contract tekenen of een certificaat van echtheid meebrengen? Dacht ze niet na over haar zekerheden terwijl zij zat te handwerken, of broedde ze alleen maar snode plannen uit voor die enge spiegel?
Dan het prinsesje. Oud genoeg om te scharrelen met een prins, maar met kinderlijk vertrouwen dat adequaat gehandeld zou worden, mocht ze wilsonbekwaam zijn. Ik lees tenminste in geen enkele versie iets over een levenstestament. Wel over jarenlang tentoongesteld worden in een glazen kist.
Alleen de zeven kleine mensen hadden het volgens mij puik voor elkaar. Ik vermoed een samenlevingscontract, waarin niet alleen het bezit staat verdeeld maar ook de taken. Het was er tenminste keuriger dan keurig.
Dat zal dan toch ook wel gelden voor het zakelijke deel van hun leven. Dagelijks delven ze gedisciplineerd hun erts, de één immer met goede zin, een ander grommelend en wel, zo hebben ze allemaal wel wat. De groeve is gezamenlijk bezit, althans daar ga ik van uit. Want als er één begint met ‘mijn mijn’, zijn de rapen gaar.
Pas als er een vrouw in hun leven komt, begint het geruzie. Aan deze moraal van het verhaal wil ik mijn vingers verder niet branden, maar het is wel frappant. Ander onderwerp. Dat de prins struikelt en Sneeuwwitje wakkerschiet omdat ze het stukje appel oprochelt werd door Disney geromantiseerd naar een ongevraagde kus. Tja, de filmwereld. Need I say more? Het einde van de boze stiefmoeder is inderdaad ongeschikt als levensles voor onze sneeuwvlokjes. Daar zijn Fortnite en GTA veel beter in.
De rest van het gezelschap leeft trouwens nog lang en gelukkig. Sneeuwwitje heeft vast geleerd en op huwelijkse voorwaarden gestaan.
O ja. Woke betekent ook wakker. Sprookjes bestaan niet.

Hartelijke groet,

Mr. Jacobs VMN
r.jacobs@zaannotarissen.nl