Blog Rik Jacobs ‘Primus inter pares‘
Als ik dit schrijf, ben ik nog steeds in een euforische stemming door het mondiale succes van onze Hollandse jongens en meisjes op het wereldsporttoneel. Max mocht op eigen bodem zijn kunstje op het erepodium alweer voor de negende keer in successie herhalen. Voor de ogen van tout bekend Nederland en een enthousiaste koninklijke familie klonk het Wilhelmus. Femke Bol oogstte vrijwel gelijktijdig ook de bewondering van een grootheid: Usain Bolt, die een quasi ontstemd appje stuurde nadat zij zijn landgenote in de laatste meter van het hoogste blok wist te houden. Dan kun je wat, hoor. En ze kúnnen het niet alleen, ze dóen het ook.
Ik herhaal die eerste zin, maar dan met een andere nadruk: ze kunnen het niet alléén. De tweede zin hoeft dan maar iets te worden aangepast voor een megaverschil: ze doen het sámen. Want dat tekent de topper. Zij beseffen dat hun prestatie het resultaat is van team effort. Niet gewoon het stokje stevig overpakken en heel hard gaan rennen omdat dat is waar jij zo goed in bent. Of eenvoudig het gas erop zodra het licht op groen gaat en met strak stuurwerk zo min mogelijk remmen omdat jij dat nu eenmaal heel goed kan. Nee. Max en Femke zijn individueel de besten binnen hun sportgebied, laten dat zowel met overtuiging als regelmaat zien op het wereldtoneel.
Wat hen onderscheidt, is de kwaliteit, bezieling en betrokkenheid van hun entourage en daarvoor uiten zij steeds opnieuw hun dankbaarheid. En dat vind ik altijd zo’n mooi moment! Een bezwete sporter waarvan de hogere octaven laten horen dat de spanning nog niet helemaal weg is en die eigenlijk helemaal niet voor de camera wil staan. Die alleen maar de armen om het team heen wil slaan. Samen hossen, over de grond buitelen en elkaar omhelzen op de manier waar een bepaalde Spaanse voorzitter beter een voorbeeld aan had kunnen nemen. Het ongebreidelde geluk dat zich verspreidt over een groep mensen die met elkaar gezorgd hebben dat alle omstandigheden hebben geleid naar tranen tijdens het Wilhelmus, de Nederlandse driekleur in het midden. Daar kan ik zomaar een brok van in mijn keel krijgen. Trots op hoe Nederland op dat moment wordt vertegenwoordigd door een primus inter pares, leider onder zijn of haar gelijken. Vooral omdat uitverkorenen aan de microfoon met zoveel woorden en voor de hele wereld uitspreekt dat zonder achterban, trainers, sponsors, data, therapeuten en adviseurs op allerlei gebied het he-le-maal niets geworden was. Dat besef en het lef dit te erkennen, tekent de echte leider. Die weet dat een boegbeeld niets voorstelt zonder het dek, ruim, machinekamer, kombuis en achterschip met de stuwende schroef.
Het team. De eenheid. Samen ergens voor staan. Elke rader even belangrijk. Misschien niet allemaal met even grote impact en hoogstwaarschijnlijk allemaal op zich vervangbaar, maar elk met een eigen bijdrage aan het succes. Herkend, gewaardeerd en uitgesproken waardoor de motivatie nog hoger wordt gestuwd. Het gezamenlijke doel behalen. Waar doet mij dat toch aan denken? Precies!
Hartelijke groet,
Mr. Jacobs VMN
r.jacobs@zaannotarissen.nl
